خرما میوه‌ای گرمسیری است که دارای هسته‌ای سخت و پوستی نازک و بسیار شیرین و خوش طعم است. این میوه به شکل خوشه‌ای بزرگ از درخت خرما (نخل) که در برابر کم آبی و شوری مقاوم است، آویزان می‌شود.
هر درخت بارور خرما می‌تواند سالانه 100 الی 150 کیلو میوه بدهد، ولی در نخلستانهای ایران به ازای هر درخت متوسط فقط 15 الی 20 کیلو خرما تولید می‌شود. تاکنون در ایران حدود 400 رقم خرمای مختلف شناخته شده است که برحسب سفتی و نرمی میوه، به سه دسته یا گروه نرم، نیمه نرم و خشک تقسیم می‌شوند. مهمترین انواع خرمای ایران، عبارتند از سعمران یا سایر (نرم)، شاهانی، مضافتی، کبکاب، خضراوی، جلاوی (نیمه نرم)، دیدی و سویدان (خشک).
برگهای درخت خرما که پیشین نامیده می‌شوند، در ردیفهای مارپیچ، دور تنه می‌رویند و هر یک حدود 7 سال عمر می‌کنند. به‌تدریج که جوانۀ انتهایی، برگهای جدید تولید می‌کند، برگهای پایینی خشک می‌شوند که باید آنها را برید جوانۀ انتهایی در زندگی خرما نقش اساسی دارد و چنانچه صدمه ببیند، درخت پس از چند سال که برگهای موجود آن پیر و خشک شوند، از بین خواهد رفت. در زبان عربی، خرمای رسیده را «رطب» و خرمای خشک را «تَمر» می‌نامند.
برخی از خواص خرما عبارتند از: حفظ کلسیم؛ تعادل اعصاب و تغذیۀ بدن؛ سر زنده نگه‌داشتن سلولهای عصبی؛ نیرو بخشیدن به گلبولهای قرمز خون؛ مصونیت بدن در برابر سرطان؛ مناسب جهت مبتلایان به مرض قند (دیابت)؛ جذب سریع غذا توسط بدن؛ سالم و شاداب کردن رخسار؛ بر طرف کنندۀ خستگی؛ هضم آسان؛ نرم کنندۀ سینه و ضد کم خونی؛ انرژی دهنده؛ تقویت بینایی، سلامتی پوست؛ و دهها خاصیت دیگر.
خرما به دلیل دارا بودن فسفر، کلسیم، ویتامین آ، ویتامین ب، آهن، مواد معدنی، منیزیم، ویتامین ب 2 ، و… از مهمترین موهبتهای الهی است.