در زمانهای گذشته، مردم با فرو بردن یک تکه چوب در زمین و مشاهدۀ حرکت سایۀ آن، زمان را اندازه‌گیری می‌کردند. ساعتهای خورشیدی هم به همین شکل زمان را نشان می‌دادند. اما این ساعتها فقط زمانی که خورشید در حال درخشش بود کار می‌کردند. بنابراین مردم مدت زمان سوختن یک شمع یا تخلیۀ آب یک ظرف را برای اندازه‌گیری زمان مورد استفاده قرار دادند.
هر چند چینی‌ها در سدۀ 600 میلادی دارای ساعتهایی بودند، ولی اولین ساعتهای مکانیکی در سدۀ 1200 میلادی در اروپا ساخته شدند. ساعتهای اروپایی اولین بار در کلیساها مورد مصرف قرار گرفتند، تا زمان خدمات ارائه شده را اندازه‌گیری کنند. در کلیسای سالزبری، ساعتی وجود دارد که در سال 1386 ساخته شده است.
این ساعتها در یک شبانه روز، حدود یک ساعت جلو می‌رفتند و یا عقب می‌ماندند. در سال 1581 ، گالیله، ستاره شناس بزرگ، استفاده از پاندول در ساعت را کشف کرد. این کشف به ساخت ساعتهای دقیقتری منجر گردید. از آن تاریخ، صنعت ساعت روز به روز پیشرفت کرده است. ساعتهای امروزی در یک سال تنها کمتر از چند دقیقه جلو یا عقب می‌روند.
دانشمندان امروزی، ساعتهای بسیار دقیقتری نیاز دارند. آنها ابتدا ساعتهای الکتریکی و سپس ساعتهای کوارتز را اختراع کردند. در حال حاضر، دقیقترین ساعت جهان در مرکز تحقیقات دریایی آمریکا در شهر واشنگتن قرار دارد. این ساعت، اتمی است و خطای آن در 000/700/1 سال، یک ثانیه است.