یکی از معدود مکانهای امن برای شاهان و بزرگان قرون وسطی’ ، پشت دیوارهای سنگی و ضخیم قلعه‌های مستحکم بود. در آنجا می‌توانستند به روش جنگ و گریز با نیروهای مهاجم مقابله کنند و در برابر معاصره‌های طولانی، دوام آورند.
با گذشت زمان، این قلعه‌ها وسیعتر و مجهزتر شدند. به جای تجمع تمام ساکنان در ساختمان اصلی و در یک محل، درون قلعه، کلبه‌ها و ساختمانهای مختلف به صورت “دهکده”های پراکنده و کوچک برای آنان ساخته می‌شد.
دیوارهای سنگی قلعه‌ها بسیار ضخیم و مرتفع بنا می‌شدند و روی آنها محلی برای رفت و آمد سربازان به سایر نقاط و برجکهای دیگر در نظر گرفته می‌شد.
مدافعان قلعه، بدون این که توسط مهاجمان دیده شوند، از یک طرف قلعه به طرف دیگر آن می‌رفتند.
برجهای دایره شکل، در برابر پرتاب سنگ‌های بزرگ، بهتر از برجهای چهارگوش مقاومت می‌کردند. این برجها، بلندتر از سایر دیوارهای قلعه ساخته می‌شدند تا سربازان برای حمله به مهاجمان، موقعیت و دید بهتری داشته باشند.