ستارگان به طور عمده از هیدروژن ساخته شده‌اند. تبدیل هیدروژن به هلیوم، سبب می‌شود ستارگان، مانند خورشید، نور و گرما تولید کنند. وقتی تمام سوخت هیدروژن یک ستارۀ بزرگ به اتمام می‌رسد، متلاشی می‌گردد. این از هم پاشیدن ستاره را انفجار ابرنواختر (سوپرنوا) می‌گویند. آنچه که بعد از انفجار باقی می‌ماند، ستارۀ کوچکی است که پهنای آن فقط چند کیلومتر است و «ستارۀ نوترونی» نامیده می‌شود. مواد درون ستارۀ نوترونی به اندازه‌ای به یکدیگر فشرده‌اند که حتی وزن یک سرِ سوزن از آن، برابر وزن یک ساختمان بزرگ است!
نیروی جاذبۀ بعضی از ستارگان نوترونی به قدری زیاد است که حتی امواج نور نمی‌توانند از آن فرار کنند. چون امواج نور نمی‌توانند از این ستارگان بیرون بیایند، آنها را سیاهچالۀ فضایی می‌نامند. این اجسام عجیب، کاملاً تاریک هستند و منجمان، هرگز یکی از آنها را به طور واقعی ندیده‌اند، اما متوجه ستارگانی شده‌اند که مجاورشان، جسمی تاریک و غیر قابل رؤیت وجود دارد. ممکن است در مرکز کهکشان راه شیری هم سیاهچالۀ فضایی بزرگی وجود داشته باشد.