هستۀ بسیار ریز مرکز اتم، حاوی عظیم‌ترین نیرویی است که تاکنون کشف شده است. این نیرو، انرژی هسته‌ای (اتمی) را در اختیار ما می‌گذارد. پیچیده‌ترین عنصر موجود در طبیعت، اورانیوم ، است. سوخت هسته‌ای مصرفی در نیروگاههای اتمی ، نوع کمیابی از اورانیوم به نام اورانیوم 235 است.
هنگامی که یک نوترون، به هستۀ یک اتم اورانیوم 235 برخورد می‌کند، هسته شکاف برمی‌دارد و نوترونهای بیشتری آزاد می‌شوند. این نوترونها، به نوبۀ خود، به دیگر اورانیوم برخورد می‌کنند و آنها را می‌شکافند. به این ترتیب، باز هم نوترونهای بیشتری رها می‌شوند. در ادامۀ فرایند، هسته‌های بسیار زیادی شکافته خواهند شد و اتمهای فراوانی، انرژی خود را به سرعت آزاد خواهند کرد. اگر این فرایند، کنترل نشود، انفجار مهیبی روی خواهد داد؛ انفجاری اتمی که نیروی سلاحهای هسته‌ای را تأمین می‌کند.
با کنترل انرژی هسته‌ای، می‌توان برق تولید کرد. در یک نیروگاه هسته‌ای،
میله‌های کنترل را برای مهار واکنشها به داخل یک راکتور فرو می‌برند. اما با این وجود، باز هم اورانیوم خیلی داغ می‌شود و بنابراین، یک مادۀ خنک کننده ـ گازی یا مایع ـ از راکتور عبور داده می‌شود. مادۀ خنک کننده که به دلیل عبور از داخل راکتور، داغ شده است، وارد دیگ بخار می‌شود تا بخار تولید کند. این بخار، نیروی لازم برای به کار انداختنِ ژنراتورها و تولید برق خانه‌ها و کارخانه‌ها را تأمین می‌کند