شکار و فرار

شکار و فرار

قورباغه‌ها و وزغ‌ها جانوران کوچک را می‌خورند اما خودشان هم غذای لذیذی برای حیوانات دیگر محسوب می‌شوند چون پر، منقار و چنگال ندارند. قورباغه‌ها روش‌های جالبی برای فرار از دشمن دارند.

پیدا کردن غذا

قورباغه‌ها و وزغ‌های بالغ، گوشتخوار هستند و با دهان بزرگی که دارند می‌توانند حیوانات بزرگ را بخورند.

دفاع از خود

قورباغه‌ها و وزغ‌ها روش‌های مختلفی برای دفاع از خود دارند: استفاده از زهر، استتار، و حتی پرواز!.

حمل با احتیاط

بعضی از قورباغه‌ها مثل این به شدت سمی هستند و مزه‌ی بسیار بدی برای حیوانات دیگر دارند. رنگ این قورباغه مثل سایر حیوانات سمی، بسیار روشن و شفاف است که علامتی برای وجود زهر در بدنش می‌باشد؛ پدیده‌ای طبیعی برای هشدار به سایر جانوران.

زبان چسبناک

قورباغه‌ها و وزغ‌ها زبان چسبناکی دارند که با آن طعمه‌ی خود را می‌گیرند. آنها برای این کار زبان خود را با حرکت سریع به سمت طعمه پرتاب می‌کنند، آن را می‌گیرند، به دهان می‌برند و درسته قورت می‌دهند. قورباغه‌ها و وزغ‌ها موقع بلعیدن طعمه مجبورند پلکهایشان را ببندند چون با اینکار چشمهایشان به داخل بدنشان فرو می‌رود و به پایین فرستادن غذا کمک می‌کند.

قورباغه‌های درختی پره‌های بسیار بزرگ و چسبناکی روی پاهایشان دارند که برای بالا رفتن از درخت بسیار مناسب است.

فرار با پرش

بعضی از قورباغه‌های درختی حرکات جالبی در هوا انجام می‌دهند. مثلاً این قورباغه‌ی والاس که پاهایش پره دارد، هر زمان که احساس خطر کند در هوا می‌پرد و با بازکردن پره‌های بزرگ پاهایش طوری در هوا سر می‌خورد که می‌تواند از شاخه‌ای به شاخه‌ی دیگر برود.

مخفی شدن

وزغ شاخدار آسیایی یکی از بهترین ابزارهای دفاعی را با خود دارد. این جانور هنگام استتار کردن، کاملاً از دید خارج می‌شود زیرا بدن این وزغ مانند یک برگ صاف و دقیقاً به همان رنگ است. حتی لبه‌ی پلک‌هایش نیز مثل دندانه‌های دور برگ است.