👇 عکس‌های اولیه، مانند این عکس که در دهۀ 1880 به‌وسیلۀ شخصی به‌نام «فرانک میدو سات کِلیف» در شهر «ویتبای» ایالت یورکشایر گرفته شده، دارای حالت بودند. یعنی اشخاصی که از آنها عکس گرفته می‌شد، مجبور بودند برای چند ثانیه بی‌حرکت بمانند. این مدت برای این لازم بود که نور از اشخاص و اشیاء به موادشیمیایی روی پلاک مرطوب درون دوربین، برسد. این پلاک‌ها قبل از این که فیلم اختراع شود، به‌جای فیلم به‌کار می‌رفتند.
عکاسی، هنر عکس گرفتن با دوربین است. دوربین‌های جدید به‌طور خودکار تنظیم می‌شوند؛ به طوری که روی سوژه متمرکز شده و به مقداری که دقیقاًَ لازم است، نور به درون خود راه می‌دهند. فیلم آن‌چنان به‌سرعت در مقابل نور عکس‌العمل نشان می‌دهد که می‌تواند سریع‌ترین حالت را حتی اگر سوژه در حال حرکت باشد، بگیرد. مهارت عمده، آن است که تصویر را طوری تنظیم کنیم که علاوه بر خوشایند بودن، آن‌چه را که می‌خواهیم نشان دهد.
عکس‌های حالت‌دار، با دقت آراسته و تنظیم می‌شوند تا بیشترین اثر را داشته باشند. عکس‌های طبیعی، بدون حالت می‌باشند؛ در عین حال، عکاس می‌تواند برای بهتر شدن عکس‌ها، زاویه و فاصلۀ بهتر را انتخاب کند. عکاسان حرفه‌ای در این زمینه خبره هستند؛ اما آنها نیز از یک صحنه تعداد زیادی عکس می‌گیرند و بعد یکی از آنها را که از همه بهتر درآمده، انتخاب می‌کنند. آنها حتی ممکن است دارای دوربین‌های موتوردار باشند که وقتی شستی را فشار می‌دهند، به‌طور خودکار و یکی پس از دیگری، عکس می‌گیرد. بعداً آنها می‌توانند عکسی را که از لحظه و حالت دلخواه گرفته شده، انتخاب کنند.
👇 این عکس رنگی از یک اسکی‌باز به‌وسیلۀ‌یک دوربین کاملا پیشرفته و پیچیده که می‌تواند با سرعت کمتر از یک هزارم ثانیه عمل کند گرفته شده و این به آن معنی است که این دوربین می‌تواند حتی سریع‌ترین حرکت را به خوبی یک تصویر کامل و با تمرکز دقیق، ثبت کند.
عکاسی در فضای بسته
عکاسی در فضای بسته، احتیاج به مهارت بیشتری‌برای تنظیم نور دارد. دوربین‌های فلاش‌دار جدید، نور ِکافی ایجاد می‌کنند؛ در عین حال، ممکن است عکس را براق کنند یا باعث چشمک‌زدن افراد شوند. عکاسان حرفه‌ای در استودیو، لامپ‌های حباب‌دار مخصوصی دارند که از خیره کنندگی نور جلوگیری می‌کند. همچنین برای عکاسی در فضاهای بسته و بدون وجود فلاش، فیلم‌های مخصوصی وجود دارد که سریعاً اثر می‌پذیرند. برای عکس گرفتن در نور کم، دریچۀ دوربین باید برای مدت طولانی‌تری باز نگه داشته شود، به همین منظور باید برای ثابت نگه داشتن دوربین از سه‌پایه استفاده شود. سه‌پایه همچنین در مواقعی که شما از عدسی سنگین استفاده می‌کنید، مفید خواهد بود.
وسایل مخصوص
وسایل مخصوص و متعددی وجود دارند که در تولید عکس، مورد استفاده قرار می‌گیرند. برای مثال، ممکن است با استفاده از قلم مو و رنگ، قسمتی از تصویر را تغییر داد یا عکس را طوری برید که وقتی چاپ می‌شود، قسمت‌هایی از تصویر نشان داده نشود. اشخاصی که در قسمت جلو یک عکس قرار دارند، ممکن است در عکس دیگر در قسمت عقب قرار داده شوند. بعضی از عکس‌هایی را که در مجله‌ها می‌بینید، واقعی نیستند؛ بلکه آنها را با یکدیگر ترکیب کرده‌اند.
نگاهی به گذشته
اولین عکس توسط یک مخترع فرانسوی به‌نام «ژوزف نیسفور نیپس» در سال 1826 گرفته شد. او از یک صفحۀ فلزی مخصوص عکاسی استفاده کرد که برای ظاهر شدن به هشت ساعت زمان نیاز داشت. در دهه 1830«لوئیز داگور» این عمل را اصلاح کرد و اولین دوربین عکاسی‌ِ عملی را اختراع کرد. در همان زمان، یک دانشمند انگلیسی به‌نام «ویلیام هنری فوکس تالبوت» کاغذ حساس به نور را که «نگاتیو» گفته می‌شود، اختراع کرد که با آن می‌شد عکس را چاپ کرد. امروزه اغلب عکس‌ها به همین طریق، تولید می‌شوند.
رهنمون‌هایی برای‌گرفتن عکس‌های بهتر
• دوربین را ثابت نگه دارید و شستی را به آرامی فشار دهید.
• مواظب باشید که انگشتانتان در مقابل عدسی‌ها قرار نگیرد.
• نور خورشید یا منبع نور باید از پشت سر یا از کنار بتابد. به‌خاطر داشته باشید که نور ِ زیاد خورشید، عکس را تاریک می‌کند.
• کادر عکس را دقیقاً تنظیم کنید و مواظب باشید که سرها یا پاهای افراد از کادرحذف نشود.
• به ترکیب سوژه‌ها و این که اگر دوربین را افقی بگیرید بهتر است یا عمودی، دقت کنید.
• می‌توانید آن‌قدر به سوژه نزدیک شوید تا کادر را کاملاً پُر کند؛ یا این‌که برای عکس دورنمایی در نظر بگیرید.
• از دورنمای ناخواسته پرهیز کنید و مواظب باشید تا چیزهایی مانند درخت یا گیاهان طوری در عکس نیفتند که به‌نظر برسد از سر سوژه‌ها روییده‌اند.
• همیشه صورت افراد را از رو به رو نگیرید. عکس از کنار (نیم رخ) هم می‌تواند جالب درآید.
• وقتی از فلاش استفاده می‌کنید، مواظب باشید افراد مستقیماً به دوربین نگاه نکنند؛ زیرا باعث می‌شود تا چشم آنها قرمز بیفتد.
• سعی کنید تا از سوژه‌تان بی‌خبر عکس بگیرید؛ زیرا عکس‌های طبیعی‌تر می‌افتند.
• برای جالب‌تر شدن عکس، از گروه بخواهید تا در سطح‌های مختلف قرار بگیرند.
• برای گرفتن عکس‌های غیر عادی می‌توانید از زوایای کوتاه یا بلند عکس بگیرید.
• برای گرفتن عکس از سوژه‌های متحرک، آنها را با دوربین تعقیب کنید. این روش را اصطلاحاً «پَنینگ» می‌گویند.
بخشی از کتاب دانشنامه آکسفورد، علم و تکنولوژی از انتشارات پیام بهاران
صفحه 130-131