برخی از انسانها کاملاً ناشنوا و برخی دیگر نیمه ناشنوا هستند، یعنی مقداری از صدا را می‌شنوند. هنگامی که صدا از مجرای شنوایی و پردۀ گوش و از طریق گوش میانی به گوش درونی (حلزون گوش) می‌رسد، آن را می‌شنویم. در اینجا صدا به علایم عصبی تبدیل می‌شود و از طریق اعصاب شنوایی به محل اصلی شنوایی در مغز می‌رسد.
ناشنوایی یا کم شنوایی دارای انواع مختلفی است. همه ما با افزایش سن، دچار کم شنوایی نسبی می‌شویم. اما برخی از انسانها ناشنوا به دنیا می‌آیند، یا اینکه در هنگام رشد، در اثر بیماری یا تصادف، شنوایی خود را از دست می‌دهند.
علت ناشنوایی پاره‌ای از افراد، وجود نوعی مشکل در حرکت صدا به سمت حلزون گوش است. دلایل دیگر این نقص عبارتند از: وجود چرک در مجرای گوش، سرماخوردگی شدید به همراه آبریزش، و آسیب دیدن پردۀ گوش یا حلزون گوش. چرک و سایر مواد آلودۀ درون گوش را با استفاده از شست‌وشو خارج می‌کنند؛ گاهی اوقات نیز عمل جراحی، لازم به نظر می‌رسد.
اگر چنانچه نوکهای عصبی حلزون گوش، یا اعصاب شنوایی خود مغز، دچار آسیب دیدگی شوند نیز ناشنوایی عارض می‌شود.
پزشکان با افزایش صداهای گوناگون با استفاده از تجهیزات مختلف، به کم شنواها کمک می‌کنند. ناشنواها نیز به روشهای مختلف با دیگران ارتباط برقرار
می‌کنند. البته در مورد ناشنواهای مادرزاد، این امر بسیار مشکل به نظر می‌رسد. از بهترین روشها می‌توان لب خوانی و ارتباط از طریق زبان علایم ـ استفاده از دست و اندام مختلف به جای زبان ـ را نام برد.