دوربین عکاسی، دستگاهی است که عکس اشخاص یا مناظر را می‌گیرد و ما می‌توانیم آن عکس را نزد خود نگه‌داری کنیم. عدسی دوربین، نوری را که از شخص یا منظره منعکس شده است می‌گیرد آن را روی فیلمی که درون دوربین قرار دارد، تبدیل به تصویری کوچک می‌کند. فیلم، تصویر را ذخیره می‌کند؛ زیرا آغشته به مادّه‌ای شیمیایی است که نسبت به نور حساس می‌باشد. اگر نور به مقدار زیادتر از حدّ لازم روی فیلم بتابد، تصویر خراب می‌شود. بنابراین، فیلم در تاریکی نگه‌داری می‌شود تا مراحل تولید عکس را بگذراند.
طرز استفاده از دوربین عکاسی
دوربین عکاسی ممکن است قبل از این که شما با آن عکس بگیرید، احتیاج به تنظیم داشته باشد؛ هرچند، دوربین‌های خودکار، کار تنظیم را برای شما انجام می‌دهند. و دوربین‌های ساده، چیزی که قابل تنظیم باشد، ندارند. عدسی‌ها برای گرفتن تصویر واضح از اشیاء دور یا نزدیک، تنظیم شده‌اند.«شاتِر» درواقع دری است که برای کمتر از یک ثانیه باز می‌شود تا به نور اجازۀ ورود به دوربین را بدهد. دیافراگم، روزنه‌ای است که اجازه می‌دهد تا نور به اندازۀ کافی به فیلم بتابد. هر دوی این‌ها، طوری تنظیم شده‌اند که در روزهای ابری، نور بیشتر و در روزهای آفتابی، نور کمتری را به فیلم برسانند. اگر نور به مقدار کافی نباشد، فلاش می‌تواند نور فوق‌العاده‌ای در هنگام عکس‌برداری ایجاد کند. هنگام عکس‌برداری، شما از درون منظره‌یاب نگاه می‌کنید تا ببینید تصویری را که می‌گیرید، چگونه است. سپس شستی را فشار می‌دهید تا شاتر را باز کند و عکس گرفته شود. اکنون این فیلم باید پیچیده شود تا فیلمی جدید در مقابل دریچه قرار گیرد.
انواع مختلف دوربین‌های عکاسی
دوربین‌های عکاسی‌ِ فوری، می‌توانند چند دقیقه پس از عکس‌برداری، عکسِ آماده را تحویل دهند. فیلم مخصوصی درون یک جعبۀ مسطح با تمام چیزهایی که برای ظهور عکس لازم است، قرار دارد. جعبه از دوربین بیرون می‌آید و شما می‌توانید عکس ظاهرشده را در نور مشاهده کنید. بعضی دوربین‌های مخصوص، مانند دوربین‌های تلویزیونی یا ویدئویی اصلا از فیلم استفاده نمی‌کنند؛ بلکه تصویر به طریق الکتریکی ایجاد می‌شود. بعضی دیگر از دوربین‌ها بدون استفاده از نور، کار می‌کنند؛ مانند دوربین‌های اشعۀ ایکس که با فرستادن اشعۀ ایکس به درون بدن، عکس می‌گیرند.
نگاهی به گذشته
در قرن 16 میلادی در ایتالیا چیزی به‌نام جعبۀ تصویر اختراع شد که عبارت بود از یک جعبۀ تاریک با یک سوراخ ریز در یکی از دیواره‌های آن. این جعبه، تصویری از منظرۀ خارج ایجاد می‌کرد اما نمی‌توانست عکس ماندگار بگیرد. در سال 1826، مردی فرانسوی به‌نام «ژوزف نیپس» اولین دوربین عکاسی واقعی را ساخت که عبارت بود از یک جعبۀ چوبی با یک عدسی در مقابل آن‌که می‌توانست عکس ماندگار را روی یک صفحۀ فلزی ایجاد کند. بعدها یک مخترع و عکاس انگلیسی به‌نام «فاکس تالبوت» و یک مخترع فرانسوی به‌نام «داگور» در عکاسی اصلاحاتی را به وجود آوردند. سپس در سال 1888، یک آمریکایی به‌نام «جورج ایستمَن» اولین دوربین عکاسی متداول را تولید کرد. این دوربین یک نوار فیلم داشت که می‌توانست 100 عدد عکس بگیرد. در سال 1947 «اِدوین لَند» (آمریکایی) نوعی دوربین عکاسی اختراع کرد که می‌توانست عکس فوری بگیرد.
👇 برای این که تصویر کوچکی بر روی فیلم داخل دوربین ایجاد کنیم، از عدسی استفاده می‌کنیم.
بخشی از کتاب دانشنامه آکسفورد، علم و تکنولوژی از انتشارات پیام بهاران
صفحه 129