پرندگان، دارای انواع و اندازه‌های گوناگونی هستند؛ اما همۀ آنها بال و پر دارند. برخی از آنها می‌توانند تا هزاران کیلومتر پرواز کنند. بعضی دیگر چون شترمرغ و پنگوئن ، قادر به پرواز نیستند. شترمرغ بزرگترین پرندۀ جهان است.
وزن آن به بیش از 150 کیلوگرم می‌رسد. کوچکترین پرنده، مرغ زرین پر با وزنی کمتر از 2 گرم است.
پرندگان، نوع تکامل یافتۀ خزندگان فلس داری هستند که در حدود 180 میلیون سال قبل می‌زیستند. بعد از گذشت میلیونها سال، فلسها به پر، و پاهای جلویی آنها به بال، تغییر شکل داد. پرندگان، دارای استخوانهای توخالی، برای سبک بودن در هوا، و ماهیچه‌های سینه‌ای قوی، برای بال زدن هستند. پرندگان بزرگ قادرند آهسته بال بزنند و در هوا به حالت شناور پرواز کنند. پرندگان کوچک، برای این که بهتر بتوانند خود را در هوا نگهدارند، مجبورند، مرتب و به‌سرعت بال بزنند.
همۀ پرندگان تخمگذار هستند و برای رشد نوزادان خود، تلاش زیادی می‌کنند. برخی از آنها، همچون فاخته ، تخمهای خود را در لانۀ پرندگان دیگر می‌گذارند تا پرورش یابند. بعضی دیگر، تخمهای خود را در مکانهای گرم، دفن و سپس آنها را ترک می‌کنند. بیشتر پرندگان، وحشی هستند، اما تعدادی از آنها همچون مرغ، کبوتر و قناری، اهلی و قابل پرورش هستند. برخی از پرندگان به‌خاطر تخم و گوشتشان، در مزارع نگهداری می‌شوند.
منقار پرندگان، دارای شکلهای متفاوتی است. قِرقی، منقار خمیده‌ای دارد تا بتواند شکار خود را سریع بگیرد. بعضی از پرندگان، برای خوردن میوه‌ها، دانه‌ها و حشرات، منقار کوتاهی دارند. برخی دیگر برای شکستن فندق و گردو دارای منقاری تیز و قدرتمند هستند.
توکای سیاه، به منظور کندن زمین و یافتن کرم و حلزون، دارای منقاری نوک تیز است. مرغ منقار صلیبی، با شکل عجیب نوکش، می‌تواند میوۀ کاج را برای دستیابی به دانۀ درونی آن از هم بشکافد. بعضی پرندگان نیز دارای منقارهایی کوتاه و پهن هستند تا بتوانند پروانه، شب پره و یا سایر حشرات بالدار را به سرعت شکار کنند.
مرغهای ماهیخوار دریایی، از جمله صدف خواران، دارای منقارهای بلند و باریکی هستند تا بتوانند آنها را به راحتی در گل و لای فرو برند. بسیاری از پرندگان، دارای منقاری هستند که فقط با یک نوع غذا سازگاری دارد، اما تعداد دیگری، همچون گنجشگها، قادرند انواع غذاها را با استفاده از نوک خود بخورند.