بابل، یکی از بزرگترین تمدنهای دنیای باستان بود، و در شکوه و عظمت، با تمدن مصر رقابت می‌کرد. بابل، در دره‌های حاصلخیز میان رودهای دجله و فرات که امروزه عراق نامیده می‌شود، قرار داشت.
اولین نشانه‌های تمدن در حدود 3000 سال قبل از میلاد ـ یعنی حدود 5000 سال پیش ـ ظاهر شد. در ابتدا بابل مجموعه‌ای از شهرهای کوچک بود که هر کدام توسط حاکم مخصوص خود، اداره می‌شد.
سپس، شهر بابل، قدرتمند شد و بر همسایگانش تسلط یافت. در سدۀ 1700 قبل از میلاد، این شهر، تحت فرماندهی همورابی پایتخت کشور بابل گردید. این پادشاه بزرگ، یک ادیب و شاعر بود. او برای مردمش، قوانینی وضع کرد که از جملۀ این قوانین، رعایت حقوق زنان و کودکان بود.
هنگامی که همورابی درگذشت، قبایل دیگر به بابل حمله کردند و در آن ساکن شدند. پادشاه جدید به نام «نبوکات نزار»، معابد، قصرهای زیبا و نیز باغهای معلق بابل را که یکی از عجایب هفتگانه دنیای باستان است، بنا کرد.