صومعه، مکان زندگی راهب‌ها و راهبه‌ها تحت سرپرستی یک رییس مرد یا زن است. در قرون وسطی’ صومعه‌های بسیاری در سراسر اروپا ساخته شدند. بعضی از صومعه‌ها در جنبِ خود کلیساهای زیبایی داشتند.
صومعه معمولاً دارای یک محوطۀ باز یا تالار بزرگ، ایوان سرپوشیده‌ای برای قدم زدن، مطالعه و تفکر راهبان، و یک خوابگاه برای استراحت آنها بود. درون صومعه آشپزخانه، اصطبل، انبار و اتاق میهمان نیز وجود داشت. در بین دیوارهای آن نیز باغچه‌های صیفی‌جات ایجاد می‌شد. راهب‌ها غذای خود را در سالن بزرگ غذاخوری صرف می‌کردند.
آنها هر نوع کاری از جمله نظافت، آشپزی، نجاری، کشاورزی و پرورش زنبور عسل را انجام می‌دادند. بعضی از صومعه‌ها به تولید محصولاتی مانند عسل، دارو و پنیر شهرت داشتند. راهب‌ها از معدود گروههای با سواد آن روزگار بودند و دستخط زیبا و کتابهای مصوّر آنها، بسیار گران بود.
طی سالهای 1524 تا 1540 ، به دستور هنری هشتم تمام صومعه‌های انگلستان تعطیل شدند و مالکیت زمینهایشان نیز از بین رفت.