ما هم گیاهان را می‌خوردیم!
ساروپادهای پهن‌پیکر تنها گیاه‌خواران دنیای دوره‌ی ژوراسیک نبودند. گونه‌های کوچک دایناسورهای گیاه‌خوار نیز برای غذا رقابت می‌کردند.
ساقه‌های سفت؟ مسئله‌ای نیست!
برعکس ساروپادها، بسیاری از گیاه‌خواران کوچک‌تر، منقارهای بی‌دندان استخوانی و دندان‌های لبه‌تیز گونه‌ای داشتند و از آن‌ها جهت کَندن برگ‌های سفت از ساقه‌های چوبی استفاده می‌کردند.
من یک بازمانده هستم
این دایناسور دو دوره را طی کرد: در آمریکای شمالی و انگلیس از دوره‌ی پسین ژوراسیک تا خود دوره‌ی کرتاس جان به در برده بود.
درختان سرخس نخلی به درخت نخلی که امروزه می‌بینیم، شباهت داشتند ولی به گل نمی‌نشستند.
تیغه‌های استخوانی، اسکوتلوسورئوس را خیلی سنگین‌تر از دیگر دایناسورهای کوچک‌اندام می‌ساخت.
درختان کاج به صورت پرشمار، مدت‌های بسیار مدیدی پیش از ظهور دایناسورها وجود داشتند.
درختان دم اسبی دوران مزوزوئیک بسیار بلند قامت‌تر از خیلی درختان رشد می‌کردند.
درختان سرخس حضوری بس طولانی‌تر، قبل از ظهور دایناسورها داشتند.
چهره طوطی
درایوسور منقار طوطی‌مانند داشت و از آن برای برداشت گیاهان استفاده می‌کرد و آن‌گاه به وسیله‌ی دندان‌های برگی‌شکل خُردشان می‌کرد. این دایناسور احتمالاً در شرق آفریقا و آمریکای شمالی به‌صورت گلّه‌ای زندگی می‌کرد.
هیکل درایوسور به صورت ممتازی ساخته شده بود تا به سرعت از خطر بگریزد!
دیگر گیاه‌خواران
در این‌جا تعداد بیشتری از گیاه‌خواران ژوراسیک وجود دارد که شما شاید نشناسید.
هترودونتوسور، «مارمولک با دندان متفاوت» سه نوع دندان داشت.
لوفنگوسور، اندامی به اندازه‌ی اسب داشت و پروساروپادی قوی‌هیکل بود.
لزوتوسور، اندامی کشیده داشت که تنها به اندازه‌ی قایقی کوچک بود.