شکار
گوشت‌خواران برای بقاء مجبور به لاشه‌خواری و یا شکار بودند. بعضی تنها شکار می‌کردند ولی مدارکی، شکار گروهی را هم ثابت می‌کند که تک انداختن شکار و چیرگی بر آن را آسان‌تر می‌کرد. فقط به کارایی شکار شیرهای امروزی بیندیشید.
شکار گروهی
دزد چابک (ولاسیرپتر) شاید فقط به اندازه‌ی یک سگ بود. اما احتمالاً به‌صورت باور نکردنی قاتلی موفق بود و آرواره‌های باریکش، دندان‌های نیش‌تیغه‌ای شکل داشت و انگشتان و پنجه‌هایش، به چنگال‌های خنجرمانند مسلح بود.
مواظب باش! داندن‌های فاسد!
احتمالاً بعضی از گوشت‌خواران بزرگ هنگام گاز گرفتن، مجموعه‌ای از باکتری‌ها را انتقال می‌دادند. بزرگ‌ترین مارمولک زنده، اژدهای کمودور بزاق مالامال از باکتری دارد که داخل گوشت درحال فساد ریشه دندان‌هایش زندگی می‌کند و با گاز گرفتن، می‌تواند قربانی خود را مسموم کند. همین شیوه می‌تواند برای برخی از دایناسورها صدق کند.
در برابر دسته‌ای از دزدان چابک (ولاسیرپترها) گرسنه، بچه‌های پروتوسراتوپس شانس اندکی برای دفاع از خود داشتند.
متحد شویم
به باور دانشمندان، شماری از دایناسورها شاید به‌صورت دسته‌ای شکار می‌کردند که عبارتند از:
یوتاراپتور، بزرگ‌ترین خزنده‌ی دونده بود و در غرب آمریکا پرسه می‌زد.
سهمگین‌پنجه(دینونیکوس) شکارچی قاتلی با طول 3 متر بود که در آمریکای شمالی می‌گشت.
جیگانوتوسور از جمله‌ی بزرگ‌ترین گوشت‌خواران بود.