دور شو!
برای حفاظت در مقابل دندان‌ها و چنگال‌های تیز گوشت‌خواران، دایناسورهای گیاه‌خوار مجبور به یافتن راه‌های فرار بودند. آن‌ها پوستی سخت یا زره‌مانند داشتند و بعضی از آن‌ها سلاح‌های جالبی را خلق کرده بودند.
ادمونتونیا درهمان زمان و مکان تی‌رکس زندگی می‌کرد به‌همین خاطر به حفاظ سفت و سختی نیاز داشت!
سپرهای متحرک
دایناسورها و یا آنکیلوسورها با آن ظاهر شیب متمایل به زمین و پشته‌ی سنگین ورق ورقی‌شان، بیشتر به تانک شبیه بودند.
حفاظ جوشنی
استگوسور به‌علت ورقه‌های استخوانی‌اش قابل تشخیص است و در ضمن گل‌میخ‌هایی زیر گردن ، روی کمر، ران و دُم داشت. این‌ها مانند دانه‌ی زنجیرهای جوشن، به هم متصل بودند و از گاز گرفتن گوشت‌خواران جلوگیری می‌کردند و می‌گذاشتند تا استگوسور راه برود.
آبفشان‌ها آب گرم را به هوا پرتاب می‌کردند. آن‌ها امروزه نایاب هستند اما احتمالاً در دوره‌ی مزوزوئیک معمول‌تر بوده است.
آن چماق را بچرخان
آنکیلوسور، قلمبه‌ی قطور استخوانی در انتهای دُمش داشت و کارکرد چماق به آن داده بود. دمی ماهیچه‌ای، این چماق را به اطراف تکان می‌داد. این جانور همچنین روی سر، گردن و بدنش استخوان ضخیمی داشت.
تریسراتوپس برای محافظت از گردن و شانه‌اش، سپری استخوانی داشت.
دفاع دمی
دُم‌های زره‌پوش به طور خاصی برای کوبیدن به درندگان مفید بود.
زره کلّه (یوپلوسفالوس) در انتهای دمش، چماقی از جنس استخوان جوش خورده داشت.
استگوسور در انتهای دمش تیغه‌هایی داشت که می‌توانست به طول یک متر برسد.
بزن کنار!
تریسراتوپس، یکی از بزرگ‌ترین دایناسورهای شاخ‌دار بود و برای مبارزه و کشتن، دایناسور هولناکی بود.